Prolog - Bez miary

Miarowo otwierane i zamykane oczy . Nie było cicho. Dochodziły do mnie szmery rozmów ale zamroczenie po narkozie nie pozwalało mi jeszcze być w pełni świadomą tego co się dzieje . Poczułam jak po moich policzkach popłynęły łzy ,które stoczyły sie po policzkach na białą szpitalną poduszkę . Nie chciałam płakać, widocznie tego wymagał ode mnie mój organizm . Nie panowałam nad tym . Chwile mijały a ja dalej leżałam odrętwiała . Pewnie to wygląda jakbym spała ale nie miałam siły otworzyć oczu, próbowałam .

W pokoju nadal było dosyć głośno . Chyba ktoś rozmawiał ale mój otumaniony umysł nie był w stanie zidentyfikować pochodzenia głosów . Wyłapywałam poszczególne słowa ale nie mogłam ułożyć z tego racjonalnego dialogu.

Po prostu słowa . Czyjeś słowa . Leżałam tak na wpół świadoma i czekałam . Nic innego nie mogłam zrobić ,w dalszym ciągu starałam się otworzyć oczy . Chciała zobaczyć moja rodzinę . Spojrzeć im po kolei w oczy ,  uśmiechnąć się i powiedzieć .

"nie trzeba było się aż tak martwić " .

Zdawało mi się ,że czas się nieubłaganie wydłużał mówiąc mi tym samym ,że to jednak nie będzie możliwe. Zaświtała mi w głowie myśl.

" Może jednak coś poszło źle , nie obudzę się , będę roślina  ."

Kiedy tylko taka myśl nadziwiła mój umysł, zebrałam w sobie wszystkie siły ,po to by otworzyć te cholerne oczy. Myślałam ,że nie wymagam od siebie wiele.  

" Daj sobie jeszcze chwile  lub staraj się ile tchu bo walczysz a jeśli walczysz to nie na pół gwizdka"

 Ciągle  powtarzałam w duchu. Czas płyną nie ubłagalnie  ale ja nie traciłam nadziei. Zebrałam całą resztę tej dziecinnej wiary, że się udało . Więc się udało cudem otworzyć oczy na dłuższą chwile . Byłam wycieńczona . Jasne światło drażniło mnie  ale nie chciałam nawet mrugać w obawie ze nie dam rady znów ich otworzyć . W panice chciała ruszyć głową, przekręcić ją na bok  ale poczułam, że nie mogę . Wiedz patrzyłam się w sufit. Chciała dać znać komuś ,że nie śpię ale widocznie nikt nie zwróciłna mnie uwagi. Chciałam coś powiedzieć ale zdobyłam się tylko na niewyraźny pomruk.

- Ikuto .- Powiedział mężczyzna po prawej stronie mojego ciała . Nie widziałam go ale słyszałam i wiedziałam ,że jetem na dobrej drodze. Słyszałam brata , rozmawiał z kimś trzecim . Przed sobą zobaczyłam Peina jednego z kolegów Ikuto .-Hej dobrze ,że się obudziłaś Ikuto siadło na mózg , miałaś się wczoraj obudzić . -Powiedział do mnie i znów wołał Ikuto jednocześnie podając mi do ust butelkę z woda i słomką .

-Sakura!- Krzykną do mnie brunet  w momencie kiedy Pein odstawiał butelkę od moich ust - Jak dobrze...- powiedział. Zobaczyłam jego twarz , która z przerażenia przechodziła w radość ,żeby nie powiedzieć euforie . Poczułam jak coś kapie na moje policzka ale to nie były moje łzy tylko Ikuto . Pierwszy raz widziałam , żeby mój brat płakał. Nawet podczas diagnozy po wypadku , lata temu , usłyszałam jedynie szorstkie. 

"- No to się doigrałaś ." 

 Przytulił się , czułam jego zarost,  drażnił mój policzek   . Czułam jego ciężar na sobie kiedy mnie przytulał .

-Ikuto...- powiedziałam cicho - ...w końcu czuję kiedy mnie przytulasz , wiec się udało .- Teraz i ja nie ukrywałam swojej radości .

-Wszystko poszło dobrze Sakura. Rozumiesz wszystko poszło dobrze! - Powiedział i patrzył na moją twarz rozpromienioną uśmiechem . 
Mój brat nie był typem ,który płacze z byle powodu a szczególnie przy koledze . Jego zachowanie było dla mnie tak dziwne , wręcz nie potrafiłam w to uwierzyć . Chciałam ruszyć ręką,  sama chciałam zobaczyć czy operacja się udała. Niby wierzyłam ale nie dowierzałam . Powoli podniosłam dłoń na wysokość swoich oczu.

 "Moje ciało mnie słuchało"

 Oglądałam dłoń , żeby  upewnić się czy to co widzę dzieje się na prawdę.

-Sakura , mam zadzwonić po rodziców? Wyszli przed chwilą na obiad . - Powiedział Ikuto i ocierał rękawem bluzy swoja twarz .

- Zadzwoń i ich poinformuj za jakieś 30 minut, pewnie na krok nie odeszli . -Powiedziałam z uśmiechem.- Ile mnie tu już trzymają ?- widziałam jak jego ciało się spięło a twarz lekko stężała. Widziałam jego wahanie  . Wiedział , że nie odpuszczę jeśli nie uzyskam odpowiedzi .

-Trzy miesiące. - powiedział ciężkim głosem - Ordynator ci wyjaśni przy wizycie kontrolnej, wiesz że nie znam się na tym szpitalnym bełkocie .- Fakt. Moim zamiłowaniem jest medycyna . Jeszcze do niedawna moje pragnienie nauki w Tokijskiej Szkole Medycznej było nie osiągalne . Z tą operacją wiązało się moje "być" albo "nie być". Byłam sparaliżowana od szyi w dół . Moje szaleńcze życie skończyło się z chwilą tamtej diagnozy. Zostałam uwieziona we własnym ciele . Nie wymagałam od nikogo zrozumienia lub postawienia się w mojej sytuacji . Nikt po prostu nie był w stanie uświadomić sobie tego co przezywałam . Ich wyobrażenia nawet w dziesięciu procentach nie pokrywały się z moimi odczuciami . Chciałam umrzeć . Byłam zdruzgotana, straciłam jakąkolwiek chęć do życia . Nie rozmawiałam z nikim , czasem to trwało kilka miesięcy. Najgorsze było to , że nie mogłam się zabić . To  rozwiązanie było tak proste a ja nie byłam w stanie nawet ruszyć ręka . Paraliż powstrzymywał mnie przed końcem,  który miałam sama sobie wyznaczyć.

" Tym razem nie dąż za tłumem , wyznacz cel ale nie zamykaj się na dodatkowe możliwości . " 

*

Zapraszam do zakładki Facebook Red Murder lub bezpośrednio na profil .